ฉันเข้าเรียนที่โรงเรียนสตรีวัดระฆังตั้งแต่มัธยมต้น โดยการสอบเข้ามา ในตอนนั้นรู้สึกแต่เพียงว่าพ่อกับแม่ต้องการให้เรียนที่นี่ ฉันก็ไม่เข้าใจพ่อกับแม่เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากให้ฉันเข้าเรียนที่นี่ทั้งที่ไกลบ้าน แต่เมื่อครั้งแรกที่ฉันเข้าไปในโรงเรียน ฉันมีความรู้สึกว่าโรงเรียนนี่น่าอยู่ อบอุ่น และร่มรื่น
ฉันเรียนม.1 ในห้องเด็กเก่ง ความรู้สึกกดดัน ความกลัว ความตื่นเต้น เป็นความรู้สึดที่ฉันสัมผัสได้เมื่อมาเรียนในวันแรก ฉันเริ่มมองหาเพื่อนใหม่ หาไปหามาฉันได้เพื่อนทั้งหมด 10 คน แต่อยู่ไปอยู่มามีเพื่อนที่สนิทจริงๆเพียง 4 คน
ตั้งแต่ที่ฉันได้พบกับเพื่อนใหม่สิ่งต่างๆในชีวิตของฉันเริ่มเปลี่ยนไป ฉันมีความสุขกับการมาเรียนทุกๆวัน ฉันมีความสุขที่ได้คุยเล่นกับอาจารย์ ฉันเริ่มมองหากิจกรรมต่างๆในโรงเรียนทำ กิจกรรมที่ฉันชอบมากที่สุดคือการแข่งขันตอบปัญหาสารานุกรม จากที่เคยแข่งแต่ในโรงเรียน ก็เริ่มไปแข่งนอกโรงเรียน แพ้บ้างชนะบ้างแต่ฉันก็มีความสุข
พอเข้าม.ปลายฉันเลือกที่จะเรียนสายวิทย์-คณิต เพราะตอนม.ต้นฉันชอบสองวิชานี้มาก แต่พอเรียนไปเรื่อยๆ ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวฉันไม่มีความสุขกับการเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ แต่ฉันก็ยังรักในคณิตศาสตร์ ฉันจึงเริ่มรู้สึกว่าอยากเรียนบัญชี หลังจากนั้นฉันก็มีเป้าหมายในชีวิต โดยมีกำลังใจสำคัญคือพ่อแม่ อาจารย์ และเพื่อนๆที่ฉันรัก ชีวิตม.ปลายเป็นชีวิตที่เหนื่อยเพราะต้องทำกิจกรรม เรียนหนังสือทั้งที่โรงเรียน และยังต้องเรียนพิเศษ แต่ก็มีหลายครั้งที่ได้ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ทำให้ชีวิตไม่น่าเบื่อจนเกินไป
วันสุดท้ายในการสอบ เป็นวันที่ทุกคนเสียน้ำตา ฉันและเพื่อนๆกอดคอกันร้องไห้ เราเข้าไปกราบอาจารย์เพื่อขอบคุณที่ท่านทำให้ฉันได้มีชืวิตที่ดี และที่ท่านอดทนกับเราทุกอย่าง
พอมาถึงวันนี้ความทรงจำเหล่านั้นไม่เคยลบเลือนไปจากใจฉันเลย ฉันคิดถึงอาจารย์และเพื่อนทุกคน ถึงแม้ว่าเราต่างแยกย้ายไปเรียนในที่ต่างๆกัน แต่เราก็ยังติดต่อกันตลอด เมื่อไหร่ที่เราว่างอย่างน้อยแค่ได้กินข้าวด้วยกันแค่นี้ก็รู้สึกดีพอแล้ว ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานเพียงใดฉันจะไม่มีวันลืมสตรีวัดระฆัง สถานที่ซึ่งให้ความรู้และทำให้ฉันได้พบกับมิตรภาพ ความรัก จากเพื่อนและอาจาย์ของฉัน ฉันจะรักสตรีวัดระฆังตลอดไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น